Habiba Karimian „Nargis Niromand“ ◄
Aus Dari/Persisch ins Deutsche übertragen von Sina Salehi ◄

Ich bin der Erde meiner Heimat so ähnlich
genauso zerstört
aber stolz und stark.
Langlebig.
Je öfter wir verletzt wurden, desto mehr zerstören wir uns selbst. Nicht die, die uns zerstören.
Mit Gewalt geben uns Menschen Blut zu fressen, die ein schwarzes Tuch um den Kopf gebunden haben und Taliban oder IS heißen. Und wir machen diese Politik mit, trotzdem unsere Bäuche hungrig bleiben.
Und verdecken unser Gesicht mit der Farbe der Unzufriedenheit
damit sie uns mit ihrer Dummheit nicht in die Tiefe der Hölle ziehen.

من شباهت زیادی با خاک سرزمینم دارم
همانقدر ویران
اما جسور و محکم
پابرجا
که هرچقدر زخم میخوریم فقط دست به تباهى خودمان میزنیم
نه آنانکه تباه مان کردند
وحشیانه خون به خوردمان م یدهند آدمک هایکه پارچه های سیاهی را
دور سرشان میپیچانند بنام طالب
بنام داعش
و ما سیاست را با شکم های گرسنه و دریده بالا میاوریم
و رنگ بیزاری را به چهره میکشیم
که مباد
که مبادایشان
ما را با جهل به قعر جهنم بيشتر بکشانند

Mein Lächeln wurde verbrannt
Zwischen den Explosionen, die mein Land geschwängert hatten
Und meine Heimat gebiert Tote

لبخندم سوخت میان انفجار هایکه
هر روز کشورم را آبستن م یکند و
مرگ میزاید وطن

Damals habe ich den Sinn seines Spruches nicht verstanden, als er sagte: „Die beste Schule ist das Reisen“.
Vielleicht, weil ich erfahrungslos war, aber jetzt erkenne ich, was diese beiden Worte bedeuten. Ich denke gerade darüber nach, welche Geschehnisse ihn so reif gemacht haben. Ehrlich gesagt, weiß ich nichts über die Ereignisse in seinem Leben, nicht, was er auf seiner Reise erlebt hat, wie er sich fühlte, als ihn seine Familie verlassen hat. Ich weiß auch nichts über seine Gefühle , während er am Strand spazieren ging und bis zum nächsten Morgen die Sterne zählte, damit die Zeit schneller vergehen möge.
Ich war mir allem so klar bewusst, manchmal habe ich seine Worte in Herz und Gehirn aufgenommen, als ob ich selbst alles erlebt hätte. Ich spürte seinen Schmerz ganz genau, dennoch konnte ich nicht verstehen, was mit „die beste Schule ist die Reise“ gemeint war.
Jetzt weiß ich, wie fertig er gewesen ist, die Einsamkeit war sein einziger Freund im Leben, jetzt weiß ich, wie fertig er von den gnadenlosen Menschen und seiner Umgebung war und wieviel Leid er in seinem Herz und Kopf durchmachte. Er konnte seinen Geist nicht von seinem schmerzenden Körper trennen. Vielleicht dachte er auch, wenn das die Menschheit ist, dann hasse ich jedes Lebewesen, das Mensch heißt.
Vielleicht hat er sich genau wie ich gewünscht, alles sollte existieren außer dem Mensch. Ich wünschte, da wäre ein Schiff im Herzen des Meers oder ein Vogel, der sein Nest auf dem höchsten Punkt des Baumes baut.

آن زمان مفهوم این حرفش را که میگفت: بهترین مکتب سفر است را نمیدانستم، شاید
چون تجربه اش را نداشتم، ولی حالا پی به عُمق این دو کلمه میبرم، دارم فکر میکنم
که دقیقاً کدام اتفاق او را به پخته گی رسانده بود. راستش من از واقعات ریز و درشتِ
زندگیش از آنچه در سفرهایش پیش آمده بود از تنهایی بعد از رفتن خانواده اش، از
اینکه وقت و بی وقت بدون آنکه خود بخواهد آواره ساحل کنار دریا میشد،از اینکه تا
نیمه شب ها ستاره ها را م یشمُرد تا زمان زودتر برایش بگذرد، از همه چ یآگاه بودم
گاه یطوری حرف هایش در دل و ذهنم رسوخ میکرد که انگار خودم آن لحظات را زندگ ی
کرده بودم، دردش را با تمام معن یحس میکردم ول یباز هم پی به کلمات یکه میگفت:
سفر بهترین مکتب است نمیبردم، حالا میدانم که چقدر سرخورده و پریشان حال شده
بوده و تنهایی دمخور واقع یتمام آنروزهای حیاتش،حالا میدانم چقدر از نامهربان یها
آدم ها و اطرافیانش به ستوه آمده بوده چقدر رنج و اندوه در ذهن و قلبش جولان
میدادند و اونمیتوانست روحش را به حصار بکشد و تمام کند از بند جسم یکه آزارش
م یدهد، شاید او هم با خودش فکر میکرد که اگر انسان بودن این است من به شکل
دیگری متنفرم از هر موجودی که شما انسان میخوانید
شاید بارها شبیه ی این روزهای من آرزو کرده بود که کاش هر چیز میبود جز آدم، کاش
کشت یمیبود در دل آب، یا پرنده ی که لانه اش به بالاترین نقطه ی درختِ ناجوست